De Tedeschi Trucks Band is een twaalftallig muzikaal gezelschap met als uithangbord de echtgenoten Derek Trucks en Susan Tedeschi. Derek Trucks blijkt al van jongs af een zeer getalenteerd gitaarspeler te zijn en vooral zijn slide gitaartechniek is fenomenaal. In 1994 richtte hij zijn eigen band, “The Derek Trucks Band” op en haalde met het album “Already Free” (2009) een Grammy Award binnen voor Best Blues Album. In 1999 werd hij als vast lid ingelijfd bij de “Allman Brothers Band”, de band waar zijn oom Butch Trucks één van de oprichters was en drums speelde.

Susan Tedeschi probeert in 1993 haar carrière te starten met de “The Susan Tedeschi Band”, met haar krachtige stem die men veelal vergelijkt met Bonnie Raitt, slaagt ze erin met een mix van soul, blues en gospel haar naam enige bekendheid te geven wat resulteerde in openingsoptredens voor onder meer Bob Dylan, John Mellencamp, The Rolling Stones en The Allman Brothers Band. Het was tijdens een optreden met deze laatste band dat ze Derek leerde kennen. In 2001 trouwden de twee en braken hun solocarrière af om samen op tour te gaan onder de naam “Derek Trucks & Susan Tedeschi’s Soul Stew Revival” wat in 2010 uiteindelijk de “Tedeschi Trucks Band” werd.

Hun debuutalbum “Revelator” (2011) werd een instant succes, de mengeling van rootsy blues met allerhande muzikale stijlen, de fraaie stem van Tedeschi en het wervelend gitaarspel van Trucks leverde hen een Grammy Award voor Best Blues Album op. Ook hun live album “Live From The Fox Oakland” (2018) werd genomineerd voor een Grammy Award wat bevestigt dat de band een stevige live reputatie heeft. Dit jaar kwam hun vierde reguliere album “Signs” uit, een album waarbij men de grenzen van de roots muziek verder uitbreidt met invloeden van onder meer “qawwali”, een populaire muziekvorm in Pakistan en Oost-India en teksten die onder meer het politieke landschap in de wereld verhalen. Daarnaast staat de muziek ook in het teken van afscheid nemen, Butch Trucks, Gregg Allman en hun vriend Colonel Bruce Hampton verlieten het tijdelijke voor de eeuwige jachtvelden. Daar bovenop verloor ook hun keyboardspeler/fluitist Kofi Burbridge de strijd tegen een slepende ziekte, en overleed vlak voor het uitbrengen van het album.

Derek Trucks en een kortgerokte Susan Tedeschi, stappen samen met tien excellente muzikanten het podium van de AB op, “Shame” een nummer uit het nieuwe album opent de set en laat al dadelijk de kracht van deze band horen. Twee drummers, basspeler, keyboardspeler, een drietallige blazerssectie (saxofoon, trompet en schuiftrombone) en een trio van achtergrondvocalisten/percussie aangevuurd door een virtuoze gitarist en begenadigde blueszangeres laten hun muzikale klasse in elk nummer horen. Dat het gitaarspel van Derek het meest in de picture staat is normaal, zijn magistrale gitaartechniek demonstreert hij onder meer in “Do I Look Worried” en in Bob Dylan’s “Down In The Flood”, een nummer uit zijn soloalbum “Already Free”. Dat men zich niet aan één stijl houdt is evident, Willie Nelson’s “Somebody Pick Up My Pieces” is een vintage countrynummer, Spooner Oldman’s “Sweet Inspiration”, dat gezongen werd door backing-vocalist Mike Mattison, is dan weer schatplichtig aan gospel. Hun erg genietbare, soulvolle “You Don’t Know What That Means” wordt opgesmukt door de sax van Kebbi Williams wat hij nadien nog eens mag doen bij het ook al in de soul gedrenkte “Part Of Me”. En zo krijgt elke muzikant zijn gloriemoment het ene maakte al wat meer indruk dan het andere, maar dat het topmuzikanten zijn is wel duidelijk. Misschien soms wat te lange gitaarsolo’s, Derek Trucks laat zijn gitaar van geen ophouden weten, die dan soms ook wat langdradig overkomen. Ook jammer dat hij dikwijls met zijn rug naar het publiek staat te soleren, interactie is duidelijk geen prioriteit voor de band want ook frontvrouw Susan Tedeschi is weinig van zeggen, maar natuurlijk de muziek primeert. Het publiek is duidelijk tevreden met Trucks gitaarsolo’s in nummers als “Let Me Get By” en “Laugh About It”, vooral het soloduel tussen keyboardspeler Gabe Dixon en de gitaarvirtuoos kunnen op de nodige bijval rekenen. Tussen het gospelachtige “When Will I Begin” en het schitterende “Midnight In Harlem” maken we kennis met ‘qawwali’ invloeden op gitaar die samen met de sax een heel andere muzikale sfeer brengen. Het lange afsluitnummer “I Want More” laat ons een bassolo horen van de nieuwe ingelijfde bassist Brandon Boone waarna de twee drummers een samba ritme uit hun drums toveren. Een ideaal ritme voor Derek om er in ware Santana stijl met een scheurende gitaar er nog eens een potige solo uit te sleuren tot tevredenheid van het publiek.

Het bisnummer de Joe Cocker cover “Space Captain” brengt ons nog solo’s van trompettist Ephraim Owens en de schuiftrombone van Elizabeth Lea waarvan die laatste ons verbaast door in duel te gaan met de slide van Trucks, dit levert wel een heerlijk geluid op. Na een meer dan twee uur durend concert neemt Susan Tedeschi afscheid: “Thank you for listening”, ja dit was muziek ‘for music lovers’ eerlijk, groots en imponerend.

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers